ข่าว - วันแห่งความสนุกของทีม Yuhuang Fastener ที่สวนนิเวศวิทยาทะเลสาบซงซาน

ทุกคนในโรงงานผลิตอุปกรณ์ยึด Dongguan Yuhuang ต่างยุ่งมากในการผลิตสกรู, ถั่ว และสลักเกลียว ให้กับผู้ค้าส่งของเรา และตรวจสอบสินค้าทุกชิ้นอย่างพิถีพิถันเพื่อให้แน่ใจว่าตรงตามมาตรฐาน แล้วพอเจ้านายบอกว่าเราจะตั้งทีมไปสวนนิเวศวิทยาทะเลสาบซงซานล่ะ? เกือบทั้งโรงงานก็ส่งเสียงเชียร์! แม้แต่คุณถัง ผู้ซึ่งหมกมุ่นอยู่กับการผลิตสกรูปิดผนึกวางงานลงแล้วส่งเสียงเชียร์ เล่าให้ฟังหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้น – วุ่นวายมาก แต่ก็เป็นงานที่ดี

1. เริ่มต้นเช้าวันใหม่ที่ประตูสวนสาธารณะ: กาแฟในมือ เรื่องตลกที่บินวน

เราเจอกันแต่เช้าที่ทางเข้าสวนสาธารณะ—รู้ไหมว่าที่ที่มีอาคารเก่าๆ และโคมแดงแขวนอยู่น่ะ? ครึ่งหนึ่งของทีมยังถือกาแฟยามเช้าอยู่เลย (บางคนยังเอากระติกน้ำร้อนมาด้วย ฉลาดชะมัด) ส่วนอีกครึ่งหนึ่งก็แซวกันไปมา คุณหลี่จากสายการผลิตกำลังแซวเสี่ยวหวางว่า “แพ้แน่ๆ” ต่ออีกเกม ส่วนเสี่ยวหวางก็แค่หัวเราะพลางชูป้ายบริษัทขึ้นเหมือนเป็นถ้วยรางวัล เราต้อนทุกคนขึ้นไปบนบันไดเพื่อถ่ายรูปหมู่—บางคนหรี่ตามองพระอาทิตย์ บางคนทำหน้าตลกๆ อยู่หลังป้าย ดีกว่ารูปที่ถ่ายหมู่แบบจริงจังในโรงงานที่เรามักจะถ่ายกันเยอะเลย!

2. เดินเล่นในสวนสาธารณะ: หยุดทุก 5 นาทีเพื่อถ่ายรูปและเล่นเกมสนามหญ้าที่สนุกสนาน

● ถ่ายรูปหมู่แบบขำๆ ทุกที่: เราเริ่มเดินไปตามทางเดิน และทุกครั้งที่มีจุดสวยๆ สักจุด เช่น สนามหญ้าที่มองเห็นวิวทะเลสาบ หรือแถวต้นไม้ที่ดูสวย ก็จะมีใครสักคนตะโกนว่า "หยุด! ถ่ายรูปหน่อย!" ครั้งหนึ่ง เราเรียงแถวกันบนทางเดิน แล้วลาวจางก็ยืนกรานที่จะยืนสุดทางแล้วแกล้งทำเป็น "ต้อน" ทุกคนเหมือนแกะ อีกครั้งหนึ่ง เรานั่งเป็นวงกลมบนสนามหญ้า แล้วเสี่ยวลี่ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูป ปรากฏว่าครึ่งหนึ่งของทีมกำลังทำหูกระต่ายอยู่ข้างหลังกัน รูปพวกนี้น่ะเหรอ? ไม่ใช่แค่แปะไว้บนกำแพงบริษัทนะ แต่มันเป็นรูปที่เราจะหัวเราะเยาะตอนพักกลางวันเป็นเดือนๆ เลย

Grass Games: เกมทายคำและ Thumbs-Up Chaos:เราเจอมุมสงบๆ บนสนามหญ้า นั่งลง แล้วก็มีคนเสนอให้เล่นเกมทายคำ เราทำแบบที่เล่นคำโดยไม่ต้องพูด เสี่ยวจ้าวต้องแสดงท่า "ขันน็อตให้แน่น" แล้วเขาก็โบกแขนไปมาจนทุกคนหัวเราะจนน้ำตาไหล แม้แต่คนเงียบๆ จากทีมควบคุมคุณภาพก็ร่วมเล่นด้วย เหล่าเฉินที่ปกติแทบจะไม่พูดอะไรเลย ก็ยังแสดงท่า "เรียงน็อต" ให้ทุกคนทายทันที สุดท้ายพวกเราก็ชูนิ้วโป้งถ่ายรูปกัน บอกเลยว่าไม่มีใครทำท่าอะไรทั้งนั้น จริงๆ แล้วพวกเราสนุกกันมาก

3. กิจกรรม: แข่งรถโกคาร์ทที่เข้มข้น, บิลเลียดที่ตีไม่ดี

โกคาร์ท: ทุกคนกลายเป็นนักแข่ง:สวนสาธารณะมีสนามโกคาร์ทออฟโรด และบอกเลยว่าทีมของเรามีการแข่งขันสูงมากแข็งคุณลุงหลี่กระโดดขึ้นรถโกคาร์ทก่อนแล้วตะโกนว่า "ดูสิว่าทำยังไง!" ก่อนจะซิ่งออกไป... แล้วก็ติดอยู่บนเนินดินทันที พวกเราหัวเราะกันจนน้ำตาไหล เสี่ยวหวางตามมาติดๆ เขาขับเหมือนอยู่ในสนามแข่ง หักเลี้ยวโค้ง ตะโกนว่า "หลบ!" (ส่วนใหญ่ก็พูดเล่นๆ) แม้แต่เจ้านายก็ยังขับตาม เขาก็ยังชะลอความเร็วลงเรื่อยๆ เพื่อให้สมาชิกใหม่ในทีมตามทัน ไม่เหมือนโรงงานเลย ไม่มีเดดไลน์ มีแต่เสียงตะโกนหัวเราะกันขณะที่เราซิ่งกัน

บิลเลียด: พลาดช็อตและเชียร์อยู่แล้ว:สำหรับคนที่ไม่อยากแข่ง (รวมถึงผมด้วย—รถโกคาร์ททำให้มือผมเหงื่อออก) ก็มีโซนบิลเลียด เราผลัดกันเล่น และเอาจริงๆ นะ—พวกเราส่วนใหญ่เล่นได้แย่มาก ผมพลาดช็อตใหญ่ ลูกคิวกลิ้งตกโต๊ะ เหล่าเฉินพยายามตีลูก แต่สุดท้ายก็แตะเบาๆ เหมือนสกรูที่บอบบาง แต่ไม่มีใครเล่นสนุกด้วย—เราแค่เชียร์ตอนที่มีคนจมลูกลง แม้ว่ามันจะเป็นอุบัติเหตุโดยสิ้นเชิงก็ตาม ไม่มีการพูดถึงการสั่งซื้อจำนวนมาก ไม่มีการเช็คสเปคโบลต์ แค่นั่งดื่มโซดาและล้อเลียนช็อตแย่ๆ ของกันและกัน

4. จบวัน: เหนื่อยแต่ยิ้ม คุยเรื่องทริปต่อไปแล้ว

พอถึงเวลากลับ ทุกคนก็เหนื่อยกันหมด ทั้งเดินจนเท้าเปื่อย เสียงแหบแห้งเพราะหัวเราะ แต่ไม่มีใครบ่นเลย ระหว่างทางกลับ พวกเราก็คุยกันอยู่ คุณลุงหลี่ยังคุยโม้เรื่อง “ชนะ” การแข่งโกคาร์ท (ถึงแม้จะติดแหงกอยู่ก็ตาม) เสี่ยวหวางก็โชว์รูปตลกๆ ในโทรศัพท์ให้ทุกคนดู แล้วเจ้านายก็บอกว่า “เร็วๆ นี้เรามาแข่งกันใหม่นะ”

ทริปนั้นไม่ใช่แค่พักเบรกจากโรงงาน มันเหมือนกับว่า—โอ้ ใช่แล้ว คนพวกนี้ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงานที่ฉันเดินผ่านตอนไปส่งเครื่องจักร พวกเขาคือคนที่ช่วยฉันซ่อมเครื่องอัดโบลต์ที่ติดขัด แบ่งอาหารกลางวันกับฉันเวลาที่ฉันลืมของไว้ ที่ Yuhuang Fastener การทำสกรูและโบลต์ดีๆ เป็นเรื่องสำคัญ—แต่วันแบบนี้เหรอ? พวกเขาคือเหตุผลที่เราทุกคนมาทำงานกันอย่างเต็มที่ เราเริ่มกวนเจ้านายเรื่องงานต่อไปแล้ว!